Σεραφείμ Σάρωφ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που  γεννήθηκε στο Κούρσκ της Ρωσίας το 1759 μ.Χ. και ονομάσθηκε Πρόχορος. Σε ηλικία δέκα ετών ο Σεραφείμ άρχισε να μαθαίνει τα ιερά γράμματα, αλλά αρρώστησε ξαφνικά και ανάρρωσε με θαύμα της Παναγίας. Νέος απεφάσισε να  μονάσει στη μονή του Σάρωφ,  όπου ανήλθε με τους αγώνες του στην Πνευματική ζωή. Στο δάσος, στο ερημικό του κελί, περνούσε τις νυκτερινές ώρες με προσευχή, νηστεία και αγρυπνία. Για δεκαπέντε χρόνια έζησε σε τέλεια απομόνωση, με αυστηρή νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή και μελέτη του Θείου Λόγου.

Τελειώνοντας την αναχωρητική ζωή επανήλθε στη Μονή του Σάρωφ και ακολούθησε νέα απομόνωση για άλλα δεκαπέντε χρόνια. Μετά τον εγκλεισμό, ώριμος πλέον στην Πνευματική ζωή και γέροντας στην ηλικία, αφιερώθηκε στη διακονία του πλησίον. Με την αυστηρή ασκητική ζωή του και την φωτεινή μορφή του είχε προσελκύσει γύρω του πλήθος Χριστιανών. Επιτέλεσε πολλά θαύματα εν ζωή, έγινε μέτοχος του ακτίστου φωτός και ζούσε διαρκώς την χαρά της Αναστάσεως.

Ο Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ κοιμήθηκε, ενώ προσευχόταν, στις 2 Ιανουαρίου 1833 μ.Χ. Η φήμη της αγιότητάς του εξαπλώθηκε σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο.

 Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου